บางทีเราอาจทำบุญแล้วไม่ได้ผลเพราะลืมแผ่เมตตาให้ตัวเองก็ได้ ลองมาดูบทแผ่เมตตาให้ตนเอง ฟื้นดวง ให้ชีวิตสงบร่มเย็น
ในชีวิตประจำวัน เรามักพบว่าใจของเราเผชิญทั้งความเหนื่อย ความคาดหวัง ความผิดหวัง และเสียงวิจารณ์ภายใน การแผ่เมตตาให้ตัวเองจึงเป็นเหมือนการหันกลับมาให้ความอ่อนโยน ให้การยอมรับ และให้ความเมตตาแก่เราเอง ไม่ต่างจากที่เราให้กับผู้อื่น สิ่งนี้ไม่ใช่เพียงบทสวดมนต์เท่านั้น แต่ยังเป็นการตั้งเจตนาที่จะดูแลหัวใจของเราให้ได้พัก พร้อมฟื้นดวงให้ชีวิตสงบร่มเย็นขึ้น ว่าแล้วเราไปดูบทแผ่เมตตาให้ตนเองกันเลยค่ะ
ทำไมจึงควรแผ่เมตตาให้ตัวเอง
- เพราะเราอาจลืมดูแลตนเอง เมื่อเรามุ่งช่วยผู้อื่น หรือเผชิญภาระมากมาย การแผ่เมตตาให้ตัวเองช่วยให้เราหยุด หันกลับมาทักทายหัวใจของเราเอง
- การแผ่เมตตาทำให้เราลดเสียงวิจารณ์ภายใน ลดการโทษตัวเองมากเกินไป เมื่อเราส่งความปรารถนาดีให้กับตัวตน เราก็จะเริ่มเรียนรู้ที่จะอ่อนโยนกับตัวเอง
- ช่วยสร้างพื้นฐานของความเมตตา ซึ่งเป็นรากฐานของความสงบ ความเข้าใจ และการอยู่ร่วมกับตนเองอย่างสันติ
- เมื่อเราเป็นผู้ที่ได้รับเมตตาจากตัวเอง เราจะมีพื้นที่ที่จะฟื้นใจได้ แม้ในวันที่เราผิดพลาดหรือเหนื่อยล้า
บทแผ่เมตตาให้ตนเอง
ให้หามุมสงบ นั่งอย่างสบาย ๆ หายใจเข้าออกลึก ๆ พอให้คลายความตึง แล้วตั้งเจตนาว่า “ขอให้ข้าพเจ้าได้รับความเมตตา” จากนั้นใช้บทสวดต่อไปนี้ (เลือกสวดตามสะดวก เช้า เย็น หรือก่อนนอน)
อะหัง สุขิโต โหมิ
ขอให้ข้าพเจ้ามีความสุข
อะหัง นิททุกโข โหมิ
ขอให้ข้าพเจ้าปราศจากความทุกข์
อะหัง อะเวโร โหมิ
ขอให้ข้าพเจ้าปราศจากเวร
อะหัง อัพยาปัชโฌ โหมิ
ขอให้ข้าพเจ้าปราศจากอุปสรรคอันตรายทั้งปวง
สุขี อัตตานัง ปะริหะรามิ
ขอให้ข้าพเจ้าจงมีความสุขกายสุขใจ รักษากายวาจาใจให้พ้นจากความทุกข์ภัยทั้งปวงเถิด
ขณะที่สวด ให้ตั้งจิตมุ่งหมายให้กับตัวเองว่า “ขอให้ข้าพเจ้าได้รับความเมตตา” และซึมซับความรู้สึกนั้น หากมีความคิดแทรกขึ้นมา ให้รับรู้แล้วปล่อยกลับไป จากนั้นกลับมาที่บทสวดอีกครั้ง
การแผ่เมตตาให้ตนเองคือการสร้างสัมพันธ์ที่อ่อนโยนกับหัวใจเราเอง เราคู่ควรกับความเมตตา แม้วันที่เรารู้สึกอ่อนแอหรือผิดพลาด
